معرفی
جریان روان صحبت کردن، با تکرارهای مکرر (م-م-من)، مکث‌های طولانی، یا کشیدگی صداها (مـــــن) دچار اختلال می‌شود.
نشانه‌های کلیدی
علاوه بر موارد فوق، ممکن است با علائم فیزیکی مانند پلک زدن سریع یا لرزش لب‌ها همراه باشد.
درمان و توانبخشی
گفتاردرمانی با تمرکز بر آموزش تکنیک‌های تنفسی، راهبردهای آرام صحبت کردن و کاهش اضطراب مرتبط با صحبت کردن، به کودک در مدیریت لکنت کمک می‌کند.
سوالات متداول
۱. آیا هر نوع تکرار کلمات در کودکان نوپا لکنت محسوب می‌شود؟
خیر. بسیاری از کودکان در مراحل اولیه یادگیری زبان، تکرارهای طبیعی (مانند “من من من آب می‌خوام”) را نشان می‌دهند. لکنت زمانی یک اختلال محسوب می‌شود که این ناروانی‌ها پایدار، شدید و همراه با تنش یا اجتناب از صحبت کردن باشد.
۲. علت اصلی لکنت چیست؟
علت دقیق لکنت پیچیده است، اما تحقیقات نشان می‌دهد که ترکیبی از عوامل ژنتیکی، تفاوت‌های عصبی در پردازش گفتار و عوامل سرشتی در آن نقش دارند. لکنت نتیجه اضطراب نیست، اما اضطراب می‌تواند آن را تشدید کند.
۳. آیا برای درمان لکنت باید منتظر بمانیم تا کودک بزرگتر شود؟
خیر. در صورت مشاهده علائم پایدار، مداخله زودهنگام توسط گفتاردرمانگر اکیداً توصیه می‌شود. درمان در سنین پایین‌تر می‌تواند از تثبیت الگوهای نادرست و شکل‌گیری اضطراب اجتماعی جلوگیری کند.
۴. هسته اصلی درمان لکنت چیست؟
گفتاردرمانی هسته اصلی درمان است. این درمان شامل آموزش راهبردهای افزایش روانی گفتار (مانند شروع آرام و گفتار کشیده)، تکنیک‌های تنفسی و همچنین کار بر روی جنبه‌های روانی و کاهش اضطراب مرتبط با صحبت کردن است.
۵. به عنوان والدین، بهترین کاری که می‌توانیم برای کودک دارای لکنت انجام دهیم چیست؟
یک محیط ارتباطی امن و حمایتگر ایجاد کنید. با صبر و حوصله به حرف‌هایش گوش دهید، جملاتش را کامل نکنید، تماس چشمی خود را حفظ کنید و به او نشان دهید که «چه» می‌گوید برای شما مهم‌تر از «چگونه» گفتن آن است.
اطلاعات مندرج در این صفحه صرفاً برای افزایش آگاهی شماست و هرگز نباید جایگزین مشاوره، تشخیص و درمان توسط پزشک متخصص یا تیم توانبخشی فرزند شما شود. این یک ابزار کمکی برای درک بهتر است، نه یک منبع درمانی.